Πρεμιέρα

Το σενάριο είναι απλό. Τα λόγια μου τα ξέρω καλά, δεν χρειάστηκε καν να κάτσω να τα μάθω απ'έξω. Λες και έχω ξαναπαίξει το ίδιο έργο άπειρες φορές στο παρελθόν, ίσως με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Όταν η αυλαία πέφτει, η σκηνή μένει άδεια, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ίσως να ακουστεί και λίγο χειροκρότημα. Σε αυτό το έργο όμως ούτε συζήτηση για χειροκρότημα, δεν έχω αυταπάτες.

Το σενάριο είναι απλό. Ακόμα δεν έχω καταλάβει όμως περί τίνος πρόκειται, και ίσως γι'αυτό να δέχτηκα να παίξω όταν μου το πρότεινες. Και ξαφνικά βρέθηκα να πρωταγωνιστώ σε δράμα. Ποτέ δεν μου άρεσε το δράμα, πάντα με άγχωνε, ακόμα και σαν θεατή. Πόσο μάλλον να παίζω εγώ ο ίδιος. Δε λέω, μου αρέσει πολύ η υποκριτική αλλά όχι και το να υποκρίνομαι. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Για κομπάρσος μπορεί και να το ξανασκεφτόμουν. Ίσως και τότε να είχα δύο λόγια να πω. Τί θα άλλαζε; Άραγε πόσο σημαντικές μπορεί να είναι δύο λέξεις; Αλλά και πάλι, προτιμώ να είμαι πρωταγωνιστής στο θέατρο του παραλόγου μου, παρά κομπάρσος σε αυτό το δράμα... Στο δικό μου έργο το σενάριο είναι ακόμα πιο απλό. Εύκολη λύση; Μη βιαστείς. Τίποτα δεν είναι ό,τι φαίνεται.

Το σενάριο είναι απλό. Διαφορετικό τώρα πια, αλλά εξίσου απλό. Κι εκεί που νόμιζα ότι θα ανταπεξέλθω στις ανάγκες του ρόλου, στα πλαίσιά του καλούμαι να σκοτώσω. Αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Δεν το είχα υπολογίσει. Δυσκολεύομαι, πρέπει όμως να το κάνω. Αν ξεκινήσεις, δεν υπάρχει γυρισμός.

Το σενάριο είναι απλό. Απλό και καλογραμμένο.

Εγώ άοπλος. Άοπλος και ξεγραμμένος.

Το 7 στο 5 δε χωράει. Κάτι λείπει. Μην ψάξεις. Δε θα το βρεις.