Ετοιμάζω ταξίδι

μοναχά για πάρτη μου...

Mexico, baby!!!

Στο πάρκο

Κάθισα σε ένα παγκάκι άναμεσα στα δέντρα και άρχισα να διαβάζω το βιβλίο μου. Απο μπροστά μου περνούσαν ποδηλάτες και άνθρωποι με πατίνια κάθε ηλικίας. Παιδάκια με κράνη και επιγονατίδες, σκυλιά να τραβάνε τα αφεντικά τους με το λουρί. Στις πρασινάδες έκαναν πικ-νικ παρέες και οικογένειες, ψήνανε και πίνανε, οι γονείς παίζανε με τα παιδάκια τους. Ακριβώς απέναντί μου ήταν μια οικογένεια μετανάστες, πιθανότατα από κάποια αραβική χώρα γιατί η μητέρα φορούσε μαντήλι στα μαλλιά και ήταν μελαμψοί. Είχαν κάτσει σε κύκλο και παίζανε ποδόσφαιρο όλοι μαζί: μπαμπάς, μαμά, γιος και κόρη! Μου θύμισε όταν ήμουν μικρός και πηγαίναμε τις Κυριακές στον Εθνικό κήπο όλη η οικογένεια και ευχαριστιόμασταν παιχνίδι στα γρασίδια - τότε που η μόνη μου έγνοια ήταν το παιχνίδι.

Κι ενώ είχα χαζέψει κοιτώντας τους να παίζουν, η κοπελίτσα παίρνει την μπάλα και κάνει ένα σουτ με τόση δύναμη προς τα πάνω που η μπάλα πήγε και καρφώθηκε ψηλά ανάμεσα στα κλαδιά ενός δέντρου. Τότε άρχισε όλη η οικογένεια να πετάει ό,τι έβρισκε προκειμένου να ξεσφηνώσουν την μπάλα από το δέντρο. Η μάνα πήγε και γέμισε ένα μπουκαλάκι με νερό και άρχισε τις βολές, η κοπελίτσα πήρε μια άλλη μπάλα και ο μπαμπάς με το γιο πετάγανε κάτι κομμάτια ξύλο. Το νέο παιχνίδι ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρον και όσοι περνούσαν σταμάταγαν και κοίταζαν. Τελικά μετά από κανά μισάωρο κατάφεραν και την κατέβασαν από τα κλαδιά! Φυσικά δε γινόταν να μην τραβήξω φωτογραφία! :)

New Life

Όχι ακριβώς, αλλά περίπου! Πλέον μένω σε νέο σπίτι κι όλα είναι τόσο ήρεμα κι ωραία. Η συγκατοίκηση με τον Μεξικάνο (και το γατάκι του) δεν μου βγήκε σε καλό. Ούτε εμένα αλλά ουτε και της συγκατοίκου – οπότε μετά από όσα περάσαμε στο παλιό διαμέρισμα από το να παραπονιόμαστε συνεχώς μετά από τόσες προσπάθειες να συννενοηθούμε με τον ακατανόμαστο και να είμαστε συνεχώς μια ωραία ατμόσφαιρα αποφασίσαμε να αναλάβουμε δράση. Βγήκαμε λοιπόν βόλτα στη γειτονιά, μαζέψαμε τηλέφωνα και αρχίσαμε να ψάχνουμε για νέο σπίτι.

Χρειάστηκαν κάμποσα τηλεφωνήματα και 2-3 ραντεβού και το σπίτι βρέθηκε σε χρόνο dt – μάλλον μας λυπήθηκε ο Θεός – τί να πω... Τώρα μένουμε μόνοι μας σε ένα μεγαλύτερο διαμέρισμα στο οποίο επικρατεί απόλυτη ηρεμία, τάξη και ασφάλεια. Χωρίς κανένα να μας τα πρήζει συνεχώς και χωρίς γατάκι να μας επιτίθεται και να κλαψουρίζει αντί να νιαουρίζει. Ώρες ώρες τιτιβίζει ακόμα μες στα αυτιά μου αυτός ο υπέροχος ήχος που έβγαζε το δόλιο ζωντανό – είμαι πεπεισμένος ότι το γατί έχει ψυχολογικά προβλήματα! Και πως να μην έχει με τέτοιο αφεντικό που τού’ λαχε. Το θέμα είναι ότι τον πρώτο καιρό δεν είχαμε πάρει πρέφα τι παλικάρι είναι ο Μεξικάνος αφού έδειξε τον πραγματικό του εαυτό στην πορεία... Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Το κορυφαίο της όλης υπόθεσης είναι ότι το νέο διαμέρισμα είναι ακριβώς απέναντι από το παλιό και από το παράθυρο του δωματίου μου βλέπω το παράθυρο του παλιού μου δωματίου! Φυσικά ο Μεξικάνος δεν έχει ιδέα ότι μετακομίσαμε μαζί με τη συγκάτοικο και πόσο μάλλον στην απέναντι πολυκατοικία. Και ελπίζουμε να μην το μάθει ούτε στο μέλλον. Έχει πολύ γέλιο γιατί όποτε τον βλέπει στο παράθυρο της κουζίνας η συγκάτοικος πανικοβάλεται μη μας δει και σβήνει τα φώτα οπότε είμαστε συχνά με κεριά. Εκείνη το έχει πάρει πολύ στα σοβαρά, εγώ πάλι το διασκεδάζω... Εντωμεταξύ ο άλλος δεν έχει βρει ακόμα νέους συγκάτοικους για τα δωμάτια μας και είναι μες στη μίρλα ο καρμίρης. Γιατί πρόκειται για καρμίρη από τους λίγους, ενδεικτικά αναφέρω ότι μας έτρωγε συνεχώς φαγητά από το ψυγείο και έκανε οικονομία ακόμα και στην άμμο του γατιού...

Όμως όλα αυτά αποτελούν πια παρελθόν και αν μη τί άλλο έχουμε και υλικό για να γελάμε...

And I am feeling good! :D

Η τάξη μου

Η τελευταία φορά που έγραψα εκθεσάκι με τον ίδιο τίτλο ήταν όταν ακόμα στέλναμε το Μπίγαλη στη Eurovision... Όμως αυτή τη φορά δε μας το έβαλε σαν θέμα η δασκάλα απλά επειδή τον τελευταίο καιρό χτυπαγα κάτι τετράωρα στο μάθημα των γαλλικών και τώρα δεν πάω πια, είπα να περιγράψω λίγο την τάξη μου, μετά από καιρό θα τα διαβάζω κι εγώ και θα προσπαθώ να θυμηθώ, ενώ τώρα είναι όλα φρέσκα.

Θα ξεκινήσω φυσικά από τη δασκάλα μας! Είναι μια συμπαθέστατη κυριούλα κοντά στα 50-φεύγα, βέρα Γαλλίδα εκ Παρισίων βεβαίως βεβαίως, να μαθαίνουμε και σωστά, με καστανοκόκκινο μαλλάκι αλά-Τάμτα και τσιριχτή φωνή. Όταν θέλει να μας εξηγήσει κάτι αρχίζει τα ουρλιαχτά και τις κραυγές και φτάνει μέχρι τον αυτοσαρκασμό μόνο και μόνο για να μας μεταδώσει τη γνώση!

Μετά, όπως κάθε τάξη που σέβεται τον εαυτό της έχουμε τα σπασικλάκια... Ένας Περουβιανός πού ό,τι και να πεί η δασκάλα κουνάει το κεφάλι σαν αυτά τα σκυλάκια που βάζουν στο αμάξι με τον ευλύγιστο λαιμό σε στροφή, ακόμα κι όταν η δασκάλα φτάρνίζεται εκείνος συμφωνεί μαζί της, του'χει μείνει κουσούρι. Φυσικά ξέρει πάντα την απάντηση. Ντούετο με τον παραπάνω κάνει μία κοπέλα από το Ιράν. Τα ξέρει κι εκείνη όλα τόσο καλά που της φαίνεται αστείο η δασκάλα να εξηγεί. Όταν φτάνει στην τάξη πάει και βγάζει το Azax από τη ντουλάπα και καθαρίζει το θρανίο της, μετά βγάζει και το φαγητό της, το νεράκι της και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Επίσης ξεκινάει να γελάει δυνατά στο άσχετο συνέχεια αλλά τουλάχιστον καταφέρνει να μας κάνει όλους να γελάσουμε.

Από τις στάνταρ παρουσίες είναι ένας Κολομβιανός μηχανικός, πολύ καλό παιδάκι, που κάθεται πάντα ήσυχος μπροστά μπροστά και έχει πολλές απορίες καθώς και μια κυριούλα αγνώστου προέλευσης που έρχεται πάντα αφού ξεκινήσει το μάθημα, φεύγει πριν την επίσημη ώρα λήξης, και νομίζει ότι κάνει ιδιαίτερα λες και δεν βρίσκεται άλλος μαθητής στην τάξη.

Η απόλυτη περσόννα της τάξης είναι αναμφισβήτητα ο Ιλία, ένας Βούλγαρος οικογενειάρχης που τα μόνα πράγματα που λέει είναι: "peut-être", "je ne sais pas" και "c'est la questionne". Είναι άνεργος γιατί ψάχνει αποκλειστικά για part-time δουλειά και "c'est difficile" όπως λέει, "il n'y a pas d'argent". Στο μάθημα κάνει σα μικρό παιδάκι, βαριέται να κάνει τις ασκήσεις και κοιτάζει συνέχεια το ρολόι να περάσει η ώρα. Άμα καμιά φορά η Μαντάμ ξεχαστεί και δε σταματήσει ενώ είναι ώρα για διάλειμμα γυρνάει πίσω και μου κάνει νόημα να διαμαρτυρηθούμε οπότε πετάγομαι εγώ και λέω ότι έχουμε διάλειμμα.

Ένα άτομο με το οποίο γελάω πολύ είναι μια Μεξικάνα την οποία πειράζω συνέχεια και τις λέω διάφορα στα ισπανικά, ό,τι έχω μάθει κατά καιρους που είναι κυρίως βρισιές οπότε κάθε φορά τη σοκάρω με τις νέες μου λεξεις. Από τα άτομα που συμπαθώ πιο πολύ είναι ένας Μεξικάνος που έχουμε περίπου την ίδια ηλικία ο οποίος έχει σπουδάσει φιλοσοφία και του αρέσει πολύ η Ελλάδα και με ρώταγε αν όλοι στην Ελλάδα είναι μορφωμένοι και διαβασμένοι... Η ειλικρινής απάντηση μου τον απογοήτευσε λίγο. Με ρώταγε αν μου αρέσει και ο Αγγελόπουλος και μου είπε ότι στο Μεξικό είναι αρκετά γνωστός! Δυστυχώς ο Μεξικάνος έφυγε πριν λίγο καιρό και εγκαταστάθηκε σε άλλη πόλη πολύ μακριά από εδώ.

Στην τάξη έκαναν κατα καιρούς 'guest' εμφανίσεις και διάφοροι άλλοι, κάτι trendy Μεξικανάκια, ένας Γιαπωνεζοβραζιλιάνος(!), ένας τύπος από το Μαρόκο και μια Βολιβιανή.

Είχαν πλάκα τα μαθήματα, και ήδη μου λείπει η τάξη άλλα πήρα τη δόση μου από γαλλικά τώρα καιρός για λίγη ξεκούραση...

Και περάσαν οι μέρες...

Πάει καιρός που έγραψα εδώ και παρόλο που πολλές φορές ήθελα να αφήσω κάτι στο μπλογκ δεν το έκανα. Πέρασε ο Φλεβάρης, πέρασε κι ο Μάρτης, μπήκε ο Απρίλης...

Αν μου έχει αφήσει κάτι στο μυαλό ο Φλεβάρης, αυτό είναι ένα απέραντο άσπρο. Παντού. Ασταμάτητες χιονοπτώσεις, αυτοκίνητα θαμμένα στο χιόνι, και σε κάθε γωνιά του δρόμου από ένα εκχιονιστικό μηχάνημα. Ανθρωποι κρεμμύδια να κυκλοφορούν στους δρόμους, να γλίστρανε και να πέφτουν, να σκάβουν να βρούν το αμάξι τους κάθε πρωί. Νύχτες με scrabble, με μουσική και ταινίες, χαζέυοντας το χιόνι από το παράθυρο. Ελάχιστες εξόδους και ατελείωτες ώρες στη σχολή και στα μαθήματα γαλλικών. Βέβαια εκεί που η όλη κατάσταση είχε αρχίσει να μου σφηνώνει τυρόπιτα στον εγκέφαλο, μια πολυαναμενόμενη επίσκεψη τάραξε την ανιαρή ζωή μου και ο Μάρτης μπήκε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Αποκορύφωμα το επεισοδιακό ταξίδι μας, επίσημο σάουντρακ του οποίου έγινε η κλασσική επιτυχία «Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο», για το οποίο ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Τύφλα νά’χει η Έδεσσα... και τα μακαρόνια γκόγκλιες... Κι εκεί που καλά καλά δεν κατάλαβα πώς πέρασε ο Μάρτης κι έμεινα για λίγο μόνος έσκασε μύτη και η επόμενη επίσκεψη η οποία κράτησε λιγότερο αλλά ήταν κι αυτή πετυχημένη... Ο Απρίλης τελικά με βρίσκει μόνο χωρίς άλλους επισκέπτες και να έχω μείνει πολύ πίσω με όσα έχω να κάνω. Απ’το άλλο χέρι, ο καιρός έχει φτιάξει ανησυχητικά και το μόνο που σκέφτομαι είναι οι διακοπές...