Run dji* run...

Πολύ τρέξιμο τις τελευταίες μέρες και με τις νέες εξελίξεις θα τρέχω ακόμα περισσότερο. Ούτε προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς να έκανα. Ελάχιστος ύπνος και πολλές μετακινήσεις. Από τη μία μου αρέσει που έχω να κάνω πολλά, από την άλλη φοβάμαι ότι σύντομα θα κλατάρω. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι πολύ όμως, άλλωστε η νεκροψία θα δείξει...  

Οι μετακινήσεις έχουν και τα καλά τους όμως αφού βλέπω κόσμο και θυμάμαι ότι ένα καθόλου αμελητέο ποσοστό των κατοίκων αυτής της πόλης πάει για κλείσιμο. Αλλά εκτός από τους τρελούς γίνονται και διάφορα κουλά κι αστεία... Από τα καλύτερα στιγμιότυπα της εβδομάδας ήταν ένας κύριος στο μετρό που με ρώτησε να του πω τι σήμαινε αυτό που γράφει μία από τις κονκάρδες που έχω στην τσάντα μου και καθόμουν και εξηγούσα, 3 παιδιά που με ρώτησαν αν ξέρω που είναι το "κύτταρο live" ενώ περίμενα το λεωφορείο στη Δάφνη και αφού κατάλαβα ότι εννοούσαν το γνωστό τους έκανα την καρδιά περιβόλι μιας και η Αχαρνών που ψάχνανε έπεφτε λίγο στου διαόλου τη μάνα να το πω, καμία σχέση να το πω, όπως και να το πω τα παιδάκια είχαν δρόμο μετά, τα έστειλα πίσω στο μετρό! Το καλυτερότερο όμως ήταν ένας τύπος στη στάση που του ζήτησα αναπτήρα και εκείνος επέμενε να μου τον χαρίσει. Συλλεκτικό κομμάτι, πολύ το εκτίμησα!

Μα τί λένε;

Είναι ντιπ τρελά αυτά τα νανάκια!!!

Πρόωρη γήρανση

Το θεωρώ αδιανόητο νέοι άνθρωποι να ζουν λες και η ζωή τους είναι μια απλή υποχρέωση. Να ζεις επειδή ξέχασες να σταματήσεις να αναπνέεις. Και δυστυχώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που το κάνουν. Στη δουλειά σήμερα έλεγε ένας "συνάδελφος", ετών 26, ότι βγήκε χτες και γύρισε σπίτι του στις 11 (το βράδυ) και πως δεν πρόκειται να το ξανακάνει γιατί σήμερα ήρθε χώμα, και δεν μπορούσε λέει να καταλάβει γιατί ήταν γεμάτα όλα τα μαγαζιά μέχρι τις 11(!) που έφυγε και μάλιστα μεγάλοι άνθρωποι και αναρωτιόταν αν όλος αυτός ο κόσμος δεν δουλέυει και μπορεί και ξενυχτάει! Χαλόου;;; Προφανώς και έμεινε με την απορία αφού κανείς δεν μπήκε στον κόπο να του απαντήσει. Ο συγκεκριμένος δεν βγαίνει ούτε για διάλειμμα.

Έχω και μια φίλη, που πριν ακόμα τελειώσουμε τη σχολή είχε φαγωθεί να βρει δουλειά κι από όταν άρχισε να δουλεύει έχει χαθεί και είναι μονίμως στο τρέξιμο, αν πάμε για κανά καφέ στο 45λεπτο θα θέλει να πληρώσει για να φύγει, άσε που όποτε αποφασίζει να βγούμε εννοείται πως λέει και σε πόσο άλλο κόσμο για να μας δει ομαδικά. Βρήκαμε παπά να θάψουμε 5-6. Να βγαίνεις για καφέ και να σου δημιουργείται άγχος από το πουθενά. Εντωμεταξύ θέλει να κάνει τα πάντα κι ας είναι και σε φάση "τσακ-μπαμ" τουλάχιστον να λέει ότι τα έκανε.

Δεν ξέρω αλλά μου φαίνεται κομματάκι μίζερο όλο αυτό. Αν δεν ζήσεις τώρα και δεν απολαύσεις όση περισσότερη ξεγνοιασιά μπορείς, πότε θα το κάνεις; Όταν ξυπνήσεις μια μέρα και (αν) καταλάβεις τι έχασες, δε θα έχεις χρόνο όχι για ξεγνοιασιά αλλά ούτε καν για να κλάσεις. Σόρρυ κιόλας! Είδα και την ταινία με τον Brad Pitt που γεννήθηκε γέρος και μπορεί να επηρρέαστηκα αλλά απογοητεύομαι να βλέπω νέους ανθρώπους με γερασμένα μυαλά. Γιατί όπως και νά'χει, η επιλογή πάντα παραμένει δικιά μας.

Είναι σα να σου προσφέρουν ληγμένο σοκολατάκι Τζοκόντα.

Ευχαριστώ, δε θα πάρω...