Υπό κενό

Ξύπνησα σήμερα με ένα κενό μέσα μου. Το είχα αισθανθεί συχνά τον τελευταίο καιρό αλλά πίστευα ότι ήταν από την πείνα και το ξεπερνούσα, όμως σήμερα το εντόπισα πιο πάνω από το στομάχι και προς τα αριστερά και σα να ήρθε για να μείνει. Κοίταξα το ταβάνι, ευχαρίστησα το Θεό που για ακόμα μία φορά δεν έπεσε να με πλακώσει, και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Έφυγα βιαστικά για τη δουλειά. Στο λεωφορείο κόσμος κατσούφης που πήγαινε κι αυτός στις δουλειές του, όλοι μαζί μια φοβερή παρέα. Αυτός που καθόταν δίπλα μου συνέχιζε τον βραδινό του ύπνο, και όπως κοιμόταν το κεφάλι του πήγαινε να πέσει πάνω μου, αλλά κάθε φορά που έκανε στάση ο οδηγός, σηκωνόταν και μετά πάλι άρχιζε να πέφτει. Σκεφτόμουν ότι πάντα σηκωνόταν στο τσακ και τώρα που το ξανασκέφτομαι και να έπεφτε να κοιμηθεί πάνω μου δε θα με πείραζε καθόλου. Άλλωστε πάει καιρός από τότε που κάποιος έγειρε πάνω μου... "Δως μου τον χρόνο σου, κι εγώ θα γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου".

Λες να φταίει που δεν έχω χρόνο;

Η μέρα κύλησε βαρετά. Άλλη μια μέρα. Οι ίδιες μηχανικές κινήσεις, οι ίδιες χαμένες ποσότητες ενέργειας. Όπως και να'χει δεν είχα μεγάλες προσδοκίες.

Λες να φταίει που ποτέ δεν είχα μεγάλες προσδοκίες;

Οι ίδιες σκέψεις πέρασαν ξανά από το μυαλό μου. Το ίδιο θολό τοπίο μπροστά στα μάτια μου. Η ίδια πινακίδα στη δεξιά πλευρά του δρόμου μου.

Λες να φταίει που σκέφτομαι πολύ;

Γυρνώντας σπίτι χαμήλωσα το βήμα μου και παρατηρόυσα γύρω μου όσο πιο πολύ μπορούσα, λες και δε θα έκανα την ίδια διαδρομή ποτέ ξανά. Και ήταν όντως σα να μην είχα περάσει από εκεί ποτέ πριν, αισθάνθηκα πως έβλεπα με άλλα μάτια. Κι ενώ τις άλλες φορές γύριζα σπίτι με μόνη σκέψη να πέσω στο κρεβάτι μου μπας και μπερδευτώ και δω κανά ωραίο όνειρο, θυμήθηκα ότι μπορώ να δω ωραία όνειρα και χωρίς να κοιμάμαι.

Λες να γεμίζει ποτέ το κενό;

Και τότε φύσηξε ένα αεράκι που σα να μου ψιθύριζε κάτι στ'αυτί με αποσυντόνισε και τα πήρε όλα μαζί του. Τα χρώματα ξεθώριασαν και όλα μοιάζαν πάλι στάσιμα, βουβά...

Λες να αντέχω για πολύ ακόμα;

Πώς πέρασα στις διακοπές

Το φετινό καλοκαίρι, όπως και το περσινό και το προπέρσινο, το περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Ήδη από τις αρχές Μαΐου μου τηλεφώνησε η Σαμάνθα η κόρη της κυρα-Ντίνας και μου είπε ότι θα κλείνανε με την τρελοπαρέα τρελό 4ημεράκι στη Σκιάθο στα μέσα Ιουλίου αφού έτσι βόλευαν και οι άδειες. Χωρίς δεύτερη σκέψη έκανα τον εαυτό μου add στο γκρουπ λες και ήταν ένα ακόμα αίτημα φιλίας στο facebook. Μετά από μια περίοδο λιωσίματος στην Αθήνα με ατέλειωτους καφέδες και βολτίτσες έφτασε η μεγάλη μέρα απόδρασης από το λεκανοπέδιο. Ξεκινήσαμε όλο κέφι για Άγιο Κωνσταντίνο και μετά την must μίνι επίσκεψη στο Stavento πήραμε το πλοίο για το νησί. Και παρόλο που λίγο πριν πατήσουμε το πόδι μας στο νησί δεχτήκαμε επίθεση από πρωτοεμφανιζόμενη συντοπίτισσα, δεν πτοηθήκαμε καθόλου. Όλη η Ηλιούπολη Σκιάθο και όλη η Ελλάδα μια γειτονιά! Η Σκιάθος είναι ένα πανέμορφο νησί με πλούσια βλάστηση και αναπαυτικές μαξιλάρες που αδίκως το ανεβοκατεβάζουν στο τηλεοπτικο μαγκαζίνο του Star ως η Μύκονος του Βορά, μια χαρά νησάκι λέμε. Οι κάτοικοι πολύ συμπαθητικοί, με προφορά που σκοτώνει και της οποίας αγνοούσα την ύπαρξη (αν με πετύχεις πουθενά πες μου να σου την κάνω!). Μείναμε στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο του κυρ-Δημήτρη του Αμερικάνου και αφού γυρίζαμε από τις παραλίες του νησιού χαλαρώναμε στην πισίνα και παίζαμε χαρτοπαίγνια μεγάλου σασπένς - ένα από τα παιχνίδια αυτά δε, εξελίχτηκε σε τρελό ντέρμπυ μεταξύ εμού και της Κάτιας της ναυαγοσώστριας ή οποία τελικά έχασε πανηγυρικά! Τα βράδια κάναμε non-stop ξέφρενο κλάμπιν' και μια μέρα πήραμε καραβάκι και κάναμε το γύρο του νησιού. Στα Λαλάρια, επειδή η Τένη η γιατρός και η Μπέσυ από το Στάνφορντ θέλανε να τις βγάζουμε συνέχεια φωτογραφίες με τα βράχια, δεν ακούσαμε εγκαίρως το τρίτο σφύριγμα του καπετάν-Τζακ και το καραβάκι έφυγε και ξεμείναμε εκεί. Ευτυχώς λίγο πριν νυχτώσει μας μάζεψε η ακτοφυλακή. Την τελευταία μέρα ήθελα να πάμε για γυμνισμό σε γνωστή παραλία αλλά δεν πήγαμε τελικά γιατί εκτός του ότι δεν ήθελε κανείς άλλος να έρθει μαζί μου, υπήρχε και φόβος η παραλία να μετονομαστεί μετά το πέρασμά μου από εκεί, δημιουργώντας σύγχυση σε τόσο κόσμο, κάτι που δεν ήθελα...

Γύρισα στην Αθήνα και ετοίμασα βαλιτσούλα για Άνδρο όπως έιχαμε κανονίσει με τον Λούβη το μουγγό και την Μπέκυ την γυμνάστρια αλλά τελικά επειδή δε βρίσκαμε εισιτήρια αποφασίσαμε να πάμε στην Τζία. Για μένα αυτή η αλλαγή σχεδίου αποτελούσε πρόκληση μεγάλη αφού από την εποχή που ήμουν φοιτητής είχα συνδέσει το νησί με κάτι πολύ άσχημο κι έτσι απέφευγα, όχι να το επισκεφτώ, αλλά ακόμα και να ακούω ο,τιδήποτε για αυτό. Η μεγαλύτερη όμως πρόκληση με περίμενε στο νησί αφού μετά από δύο ολόκληρες δεκαετίες θα ξανάκανα κάμπινγκ. Φτάσαμε βράδυ και με τη βοήθεια του Σταύρου του Ταρίφα βρεθήκαμε στην άλλη άκρη του νησιού όπου βρισκόταν το κάμπινγκ. Ο Λούβης και η Μπέκυ ως πιο έμπειροι έστησαν τη σκηνή μας ενώ εγώ φώτιζα με το φακό και κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια, μόνο που κάθε πρωί μας ξυπνούσε το παιδάκι της διπλανής σκηνής και τα ροχαλητά των παραπέρα. Τι το’ θελα εγώ το κάμπινγκ;;; Η Τζία είναι ξερονήσι, οι αποστάσεις είναι μεγάλες, αλλά η Μπέκυ η γυμνάστρια μας έτρεχε από δω κι από εκεί, αφού έπιασε φίλους όλους τους λεωφορειατζήδες του νησιού κι έτσι εκτιμήσαμε τις ομορφιές του νησιού. Στο τέλος γυρίσαμε στην Αθήνα χωρίς καθόλου λεφτά και εγώ είχα προλάβει να φάω το τελευταίο κομμάτι από το καλύτερο γλυκό του νησιού.

Παρέα με το Γιάγκο πήγαμε στο Αγκίστρι. Μπορεί το ταξίδι μας να ήταν σύντομο αλλά ζήσαμε δυνατές συγκινήσεις αφού παραλίγο να τρακάρουμε με παλιά δυσεντερικιά συμμαθήτρια στο πλοίο, κατεβήκαμε επικίνδυνα βράχια για να φτάσουμε στην ομορφότερη παραλία του νησιού όπου προς έκπληξη μας οι μισοί λουόμενοι είχαν ξεχάσει τα μαγιό τους, γνωρίσαμε τον κύριο Μπάμπη και μας χαιρέταγε όπου μας έβλεπε συνεχώς, και τέλος μας έπιασε μπόρα στην επιστροφή και γίναμε λούτσα. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, γυρνώντας σπίτι από τον Πειραιά, ο ταξιτζής μαζί με τα ρέστα μου έδωσε και το παρακάτω βιβλιαράκι λέγοντας μου ότι θα με βοηθήσει πολύ...

Οι διακοπές προβλεπόταν να έχουν συνέχεια, όμως η μοίρα μου έπαιξε για ακόμα μία φορά άσχημο παιχνίδι. Για άκρως απόρρητους λόγους αναγκάστηκα να περάσω το υπόλοιπο καλοκαίρι στην πρωτεύουσα και γενέτειρά μου, αλλά μες στην ατυχία μου στάθηκα αφάνταστα τυχερός γιατί γλίτωσα μια επίσκεψη ρουτίνας σε αφιλόξενο νησί του Ιονίου. Αιγαίο, σε αγαπώ πολύ, κάνεις τη ζωή μου ξεχωριστή!