Υπό κενό

Ξύπνησα σήμερα με ένα κενό μέσα μου. Το είχα αισθανθεί συχνά τον τελευταίο καιρό αλλά πίστευα ότι ήταν από την πείνα και το ξεπερνούσα, όμως σήμερα το εντόπισα πιο πάνω από το στομάχι και προς τα αριστερά και σα να ήρθε για να μείνει. Κοίταξα το ταβάνι, ευχαρίστησα το Θεό που για ακόμα μία φορά δεν έπεσε να με πλακώσει, και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Έφυγα βιαστικά για τη δουλειά. Στο λεωφορείο κόσμος κατσούφης που πήγαινε κι αυτός στις δουλειές του, όλοι μαζί μια φοβερή παρέα. Αυτός που καθόταν δίπλα μου συνέχιζε τον βραδινό του ύπνο, και όπως κοιμόταν το κεφάλι του πήγαινε να πέσει πάνω μου, αλλά κάθε φορά που έκανε στάση ο οδηγός, σηκωνόταν και μετά πάλι άρχιζε να πέφτει. Σκεφτόμουν ότι πάντα σηκωνόταν στο τσακ και τώρα που το ξανασκέφτομαι και να έπεφτε να κοιμηθεί πάνω μου δε θα με πείραζε καθόλου. Άλλωστε πάει καιρός από τότε που κάποιος έγειρε πάνω μου... "Δως μου τον χρόνο σου, κι εγώ θα γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου".

Λες να φταίει που δεν έχω χρόνο;

Η μέρα κύλησε βαρετά. Άλλη μια μέρα. Οι ίδιες μηχανικές κινήσεις, οι ίδιες χαμένες ποσότητες ενέργειας. Όπως και να'χει δεν είχα μεγάλες προσδοκίες.

Λες να φταίει που ποτέ δεν είχα μεγάλες προσδοκίες;

Οι ίδιες σκέψεις πέρασαν ξανά από το μυαλό μου. Το ίδιο θολό τοπίο μπροστά στα μάτια μου. Η ίδια πινακίδα στη δεξιά πλευρά του δρόμου μου.

Λες να φταίει που σκέφτομαι πολύ;

Γυρνώντας σπίτι χαμήλωσα το βήμα μου και παρατηρόυσα γύρω μου όσο πιο πολύ μπορούσα, λες και δε θα έκανα την ίδια διαδρομή ποτέ ξανά. Και ήταν όντως σα να μην είχα περάσει από εκεί ποτέ πριν, αισθάνθηκα πως έβλεπα με άλλα μάτια. Κι ενώ τις άλλες φορές γύριζα σπίτι με μόνη σκέψη να πέσω στο κρεβάτι μου μπας και μπερδευτώ και δω κανά ωραίο όνειρο, θυμήθηκα ότι μπορώ να δω ωραία όνειρα και χωρίς να κοιμάμαι.

Λες να γεμίζει ποτέ το κενό;

Και τότε φύσηξε ένα αεράκι που σα να μου ψιθύριζε κάτι στ'αυτί με αποσυντόνισε και τα πήρε όλα μαζί του. Τα χρώματα ξεθώριασαν και όλα μοιάζαν πάλι στάσιμα, βουβά...

Λες να αντέχω για πολύ ακόμα;