Πώς πέρασα στις διακοπές
Γύρισα στην Αθήνα και ετοίμασα βαλιτσούλα για Άνδρο όπως έιχαμε κανονίσει με τον Λούβη το μουγγό και την Μπέκυ την γυμνάστρια αλλά τελικά επειδή δε βρίσκαμε εισιτήρια αποφασίσαμε να πάμε στην Τζία. Για μένα αυτή η αλλαγή σχεδίου αποτελούσε πρόκληση μεγάλη αφού από την εποχή που ήμουν φοιτητής είχα συνδέσει το νησί με κάτι πολύ άσχημο κι έτσι απέφευγα, όχι να το επισκεφτώ, αλλά ακόμα και να ακούω ο,τιδήποτε για αυτό. Η μεγαλύτερη όμως πρόκληση με περίμενε στο νησί αφού μετά από δύο ολόκληρες δεκαετίες θα ξανάκανα κάμπινγκ. Φτάσαμε βράδυ και με τη βοήθεια του Σταύρου του Ταρίφα βρεθήκαμε στην άλλη άκρη του νησιού όπου βρισκόταν το κάμπινγκ. Ο Λούβης και η Μπέκυ ως πιο έμπειροι έστησαν τη σκηνή μας ενώ εγώ φώτιζα με το φακό και κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια, μόνο που κάθε πρωί μας ξυπνούσε το παιδάκι της διπλανής σκηνής και τα ροχαλητά των παραπέρα. Τι το’ θελα εγώ το κάμπινγκ;;; Η Τζία είναι ξερονήσι, οι αποστάσεις είναι μεγάλες, αλλά η Μπέκυ η γυμνάστρια μας έτρεχε από δω κι από εκεί, αφού έπιασε φίλους όλους τους λεωφορειατζήδες του νησιού κι έτσι εκτιμήσαμε τις ομορφιές του νησιού. Στο τέλος γυρίσαμε στην Αθήνα χωρίς καθόλου λεφτά και εγώ είχα προλάβει να φάω το τελευταίο κομμάτι από το καλύτερο γλυκό του νησιού.
Παρέα με το Γιάγκο πήγαμε στο Αγκίστρι. Μπορεί το ταξίδι μας να ήταν σύντομο αλλά ζήσαμε δυνατές συγκινήσεις αφού παραλίγο να τρακάρουμε με παλιά δυσεντερικιά συμμαθήτρια στο πλοίο, κατεβήκαμε επικίνδυνα βράχια για να φτάσουμε στην ομορφότερη παραλία του νησιού όπου προς έκπληξη μας οι μισοί λουόμενοι είχαν ξεχάσει τα μαγιό τους, γνωρίσαμε τον κύριο Μπάμπη και μας χαιρέταγε όπου μας έβλεπε συνεχώς, και τέλος μας έπιασε μπόρα στην επιστροφή και γίναμε λούτσα. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, γυρνώντας σπίτι από τον Πειραιά, ο ταξιτζής μαζί με τα ρέστα μου έδωσε και το παρακάτω βιβλιαράκι λέγοντας μου ότι θα με βοηθήσει πολύ...
Οι διακοπές προβλεπόταν να έχουν συνέχεια, όμως η μοίρα μου έπαιξε για ακόμα μία φορά άσχημο παιχνίδι. Για άκρως απόρρητους λόγους αναγκάστηκα να περάσω το υπόλοιπο καλοκαίρι στην πρωτεύουσα και γενέτειρά μου, αλλά μες στην ατυχία μου στάθηκα αφάνταστα τυχερός γιατί γλίτωσα μια επίσκεψη ρουτίνας σε αφιλόξενο νησί του Ιονίου. Αιγαίο, σε αγαπώ πολύ, κάνεις τη ζωή μου ξεχωριστή!
2 comments:
Άντε ρε βλακάκο που θα με πεις εσύ Γιάγκο...
:P
Πως τα λες,πως τα λες...
Το φετινό καλοκαίρι,όπως και το περσινό και το προπέρσινο,με βρήκε φοιτήτρια επί πτυχίω στο τμήμα "Λοχρη" της ΑΣΟΕΕ....Η μονη ηλιαχτίδα στο απόλυτο σκοτάδι της ταλαίπωρης ύπαρξης μου ήταν ένα 4ημερακι στην καταπράσινη Σκιάθο!Το υπερπολυτελές ξενοδοχείο Μarlton διέθετε πισινα ολυμπιακών διαστάσεων,πλούσιο μπουφέ με μέλι "regina" και ήταν μόλις 150 μετρα από το λιμάνι(...στοιχειο που αμφισβητήθηκε εντόνως από επιστήμονες της ξενοδοχειακής του Stanford).Ο γύρος του νησιού με το καραβάκι(...last forday,last forday...) ήταν ικανοποιητικός αλλα όχι τόσο μαγευτικός όσο αυτός με το τζιπάκι jimny χρώματος πρασινου για να εναρμονίζεται με το περιβάλλον...Ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλουμε όλες στον μοναδικό συνοδηγό που αέριζε την πλούσια χαίτη του όπως τα σκυλιά(...και έκρυβε τον καθρέφτη), που χάλασε το μοχλό που ανοίγει το πορτάκι για τη βενζίνη,που χάλασε το ραδιόφωνο και ανταπεξήλθε των προσδοκιών μας...Η μονη μαύρη κηλίδα σε αυτό το καταπληκτικό 4ημερακι ήταν ένας μεξικάνος στο στο λεωφορείο από τον Άγιο Κωνσταντίνο ο οποιος αποσυντόνισε την Κάτια τη ναυαγοσώστρια με την μεξικανικη προφορά του με αποτέλεσμα να κοπεί στις εξετάσεις των ισπανικών...Δεν έχει σταματήσει μέχρι και σήμερα να της στέλνει μηνύματα στα μεξικάνικα και να την παρενοχλεί (ανωμαλάραααααααα...)
Post a Comment