Και περάσαν οι μέρες...

Πάει καιρός που έγραψα εδώ και παρόλο που πολλές φορές ήθελα να αφήσω κάτι στο μπλογκ δεν το έκανα. Πέρασε ο Φλεβάρης, πέρασε κι ο Μάρτης, μπήκε ο Απρίλης...

Αν μου έχει αφήσει κάτι στο μυαλό ο Φλεβάρης, αυτό είναι ένα απέραντο άσπρο. Παντού. Ασταμάτητες χιονοπτώσεις, αυτοκίνητα θαμμένα στο χιόνι, και σε κάθε γωνιά του δρόμου από ένα εκχιονιστικό μηχάνημα. Ανθρωποι κρεμμύδια να κυκλοφορούν στους δρόμους, να γλίστρανε και να πέφτουν, να σκάβουν να βρούν το αμάξι τους κάθε πρωί. Νύχτες με scrabble, με μουσική και ταινίες, χαζέυοντας το χιόνι από το παράθυρο. Ελάχιστες εξόδους και ατελείωτες ώρες στη σχολή και στα μαθήματα γαλλικών. Βέβαια εκεί που η όλη κατάσταση είχε αρχίσει να μου σφηνώνει τυρόπιτα στον εγκέφαλο, μια πολυαναμενόμενη επίσκεψη τάραξε την ανιαρή ζωή μου και ο Μάρτης μπήκε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Αποκορύφωμα το επεισοδιακό ταξίδι μας, επίσημο σάουντρακ του οποίου έγινε η κλασσική επιτυχία «Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο», για το οποίο ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Τύφλα νά’χει η Έδεσσα... και τα μακαρόνια γκόγκλιες... Κι εκεί που καλά καλά δεν κατάλαβα πώς πέρασε ο Μάρτης κι έμεινα για λίγο μόνος έσκασε μύτη και η επόμενη επίσκεψη η οποία κράτησε λιγότερο αλλά ήταν κι αυτή πετυχημένη... Ο Απρίλης τελικά με βρίσκει μόνο χωρίς άλλους επισκέπτες και να έχω μείνει πολύ πίσω με όσα έχω να κάνω. Απ’το άλλο χέρι, ο καιρός έχει φτιάξει ανησυχητικά και το μόνο που σκέφτομαι είναι οι διακοπές...