Η τάξη μου

Η τελευταία φορά που έγραψα εκθεσάκι με τον ίδιο τίτλο ήταν όταν ακόμα στέλναμε το Μπίγαλη στη Eurovision... Όμως αυτή τη φορά δε μας το έβαλε σαν θέμα η δασκάλα απλά επειδή τον τελευταίο καιρό χτυπαγα κάτι τετράωρα στο μάθημα των γαλλικών και τώρα δεν πάω πια, είπα να περιγράψω λίγο την τάξη μου, μετά από καιρό θα τα διαβάζω κι εγώ και θα προσπαθώ να θυμηθώ, ενώ τώρα είναι όλα φρέσκα.

Θα ξεκινήσω φυσικά από τη δασκάλα μας! Είναι μια συμπαθέστατη κυριούλα κοντά στα 50-φεύγα, βέρα Γαλλίδα εκ Παρισίων βεβαίως βεβαίως, να μαθαίνουμε και σωστά, με καστανοκόκκινο μαλλάκι αλά-Τάμτα και τσιριχτή φωνή. Όταν θέλει να μας εξηγήσει κάτι αρχίζει τα ουρλιαχτά και τις κραυγές και φτάνει μέχρι τον αυτοσαρκασμό μόνο και μόνο για να μας μεταδώσει τη γνώση!

Μετά, όπως κάθε τάξη που σέβεται τον εαυτό της έχουμε τα σπασικλάκια... Ένας Περουβιανός πού ό,τι και να πεί η δασκάλα κουνάει το κεφάλι σαν αυτά τα σκυλάκια που βάζουν στο αμάξι με τον ευλύγιστο λαιμό σε στροφή, ακόμα κι όταν η δασκάλα φτάρνίζεται εκείνος συμφωνεί μαζί της, του'χει μείνει κουσούρι. Φυσικά ξέρει πάντα την απάντηση. Ντούετο με τον παραπάνω κάνει μία κοπέλα από το Ιράν. Τα ξέρει κι εκείνη όλα τόσο καλά που της φαίνεται αστείο η δασκάλα να εξηγεί. Όταν φτάνει στην τάξη πάει και βγάζει το Azax από τη ντουλάπα και καθαρίζει το θρανίο της, μετά βγάζει και το φαγητό της, το νεράκι της και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Επίσης ξεκινάει να γελάει δυνατά στο άσχετο συνέχεια αλλά τουλάχιστον καταφέρνει να μας κάνει όλους να γελάσουμε.

Από τις στάνταρ παρουσίες είναι ένας Κολομβιανός μηχανικός, πολύ καλό παιδάκι, που κάθεται πάντα ήσυχος μπροστά μπροστά και έχει πολλές απορίες καθώς και μια κυριούλα αγνώστου προέλευσης που έρχεται πάντα αφού ξεκινήσει το μάθημα, φεύγει πριν την επίσημη ώρα λήξης, και νομίζει ότι κάνει ιδιαίτερα λες και δεν βρίσκεται άλλος μαθητής στην τάξη.

Η απόλυτη περσόννα της τάξης είναι αναμφισβήτητα ο Ιλία, ένας Βούλγαρος οικογενειάρχης που τα μόνα πράγματα που λέει είναι: "peut-être", "je ne sais pas" και "c'est la questionne". Είναι άνεργος γιατί ψάχνει αποκλειστικά για part-time δουλειά και "c'est difficile" όπως λέει, "il n'y a pas d'argent". Στο μάθημα κάνει σα μικρό παιδάκι, βαριέται να κάνει τις ασκήσεις και κοιτάζει συνέχεια το ρολόι να περάσει η ώρα. Άμα καμιά φορά η Μαντάμ ξεχαστεί και δε σταματήσει ενώ είναι ώρα για διάλειμμα γυρνάει πίσω και μου κάνει νόημα να διαμαρτυρηθούμε οπότε πετάγομαι εγώ και λέω ότι έχουμε διάλειμμα.

Ένα άτομο με το οποίο γελάω πολύ είναι μια Μεξικάνα την οποία πειράζω συνέχεια και τις λέω διάφορα στα ισπανικά, ό,τι έχω μάθει κατά καιρους που είναι κυρίως βρισιές οπότε κάθε φορά τη σοκάρω με τις νέες μου λεξεις. Από τα άτομα που συμπαθώ πιο πολύ είναι ένας Μεξικάνος που έχουμε περίπου την ίδια ηλικία ο οποίος έχει σπουδάσει φιλοσοφία και του αρέσει πολύ η Ελλάδα και με ρώταγε αν όλοι στην Ελλάδα είναι μορφωμένοι και διαβασμένοι... Η ειλικρινής απάντηση μου τον απογοήτευσε λίγο. Με ρώταγε αν μου αρέσει και ο Αγγελόπουλος και μου είπε ότι στο Μεξικό είναι αρκετά γνωστός! Δυστυχώς ο Μεξικάνος έφυγε πριν λίγο καιρό και εγκαταστάθηκε σε άλλη πόλη πολύ μακριά από εδώ.

Στην τάξη έκαναν κατα καιρούς 'guest' εμφανίσεις και διάφοροι άλλοι, κάτι trendy Μεξικανάκια, ένας Γιαπωνεζοβραζιλιάνος(!), ένας τύπος από το Μαρόκο και μια Βολιβιανή.

Είχαν πλάκα τα μαθήματα, και ήδη μου λείπει η τάξη άλλα πήρα τη δόση μου από γαλλικά τώρα καιρός για λίγη ξεκούραση...