I am back!

Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τέτοια υποδοχή. Κόσμος μαζεμένος απο νωρίς στην έξοδο στο Ελ Βενιζέλος, να μου πετάνε κουκλάκια και λουλούδια με το που βγήκα, να φωνάζουν συνθήματα κι ένα στρωμμένο κόκκινο χαλί για να πατήσω μέχρι να φτάσω στην ειδικά διαμορφωμένη για μένα λιμουζίνα που θα με πήγαινε σπίτι. Κι εκεί που είχαμε πάρει τη διαδρομή για το σπίτι ξαφνικά ο οδηγός της λιμουζίνας στρίβει προς άλλη κατεύθυνση και πριν καλά καλά προλάβω να μιλήσω στον οδηγό συνειδητοποιώ ότι βρισκόμαστε στο Καλλιμάρμαρο το οποίο είναι κατάμεστο από κόσμο. Κόσμος που ήρθε να με δει και να με καλωσορίσει από κοντά, να ανταλλάξουμε χειραψίες, αγκαλιές και φιλιά. Η υποδοχή μου οργανώθηκε από τον Δήμο Αθηναίων, μία πολύ τρυφερή κίνηση εκ μέρους του που δε πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Κι εκεί που είχα ξενερώσει με όσα μάθαινα να συμβαίνουν στην πόλη μας με το νέο δήμαρχο και αντί η Αθήνα μας να καλυτερεύει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, θολωμένος και συγκινημένος όταν μίλησα στον κόσμο με το μικρόφωνο που κράταγε το τρεμάμενό μου χέρι είπα και 2-3 μαλακίες επαινώντας το δήμαρχο και εξυμνώντας την μοναδική πόλη μας...

Δυστυχώς δε μπόρεσα να μείνω πολύ ώρα στην εκδήλωση αφού η κούραση και το jet-lag δε με άφηναν να κρατηθώ στα πόδια μου οπότε χαιρέτησα εγκάρδια τον κόσμο και αποχώρησα. Όπως έμαθα όμως από τα μίντια το γλέντι συνεχίστηκε και κράτησε μέχρι τα ξημερώματα. Και την επόμενη μέρα με το που ξύπνησα βλέπω τη φωτιά στον Υμηττό. Ντάξει, μου είχε πει πολύς κόσμος 'όταν γυρίσεις θα το κάψουμε' αλλά δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο σοβαρό. Νά'στε καλά παιδιά αλλά μη φτάνουμε στα άκρα. Ευτυχώς η φωτιά έσβησε και δεν έμεινα με τις τύψεις...

Από τη στιγμή που έφτασα βλέπω φίλους και συγγενείς non-stop. Κι όσο περιέργο κι αν ακουστεί, αισθάνομαι σα να μην πέρασε μια μέρα...

Καλώς σας βρήκα!!!